Blog 34 || Afsluiten

Dan bedenk je je opeens dat je je verhaal nog niet hebt afgemaakt. 

Veel mensen wachten misschien nog steeds in spanning af om te horen hoe het met me gaat zo na de
laatste operatie. Ik zal jullie eerlijk vertellen, ik heb weer mijn hoofd in het zand gestoken om maar
niet toe te hoeven geven aan dit moment. Blijkbaar vind ik het heel lastig om het hoofdstuk
‘borstkanker’ te sluiten omdat het voor mij nog niet is afgelopen. Ik realiseer mij dat het
vanaf nu weer mijn persoonlijke strijd is. Toen ik de diagnose kreeg stortte mijn wereld in
en zag ik geen toekomst meer voor mezelf. Die tijd had ik veel steun nodig en was het voor
mij ook fijn dat zoveel mensen lieten blijken dat ze die steun wilde geven. Ik ben nog niet waar
ik wil zijn maar nu is het aan mij om te laten zien dat ik weer alleen verder kan. 

Hier een samenvatting van wat ik heb meegemaakt:

2018
- knobbeltje in borst gevoeld
- huisarts stuurde me door naar het groene hart ziekenhuis in gouda voor een echo 

- de arts vertrouwt de echo niet en maakt een biopsie
- kennismaking met oncoloog
- de biopt laat wel wat zien maar ze willen het zeker weten dus ik moet nog een keer
langskomen voor een biopsie
- de uitslag blijkt borstkanker
- kennismaking met mammacare 
- bloed onderzoek bij klinisch geneticus in het LUMC om te kijken of ik erfelijk belast ben
- start ivf-fertiliteitsbehandeling bij de gynaecoloog in het LUMC
- uitslag klinisch genetica Chek2 mutatie gevonden 
- Eicel punctie 
- overstap van groene hart ziekenhuis naar LUMC voor de rest van het behandelplan
- operatie. Schildwachtklierprocedure en dubbele amputatie met directe reconstructie
met gebruik van tissue expanders. Huid besparend.
- uitslag tumor, 12mm, graad 3, tripel positief
- uitleg verdere behandeling, chemotherapie, immunotherapie en hormoontherapie
- start behandeling trastuzumab en carboplatin om de 3 weken, paclitaxel 2 weken wel 1
week niet en dat dan 6x
- rechter expander is lek geraakt door onbekende reden omdat ik chemotherapie krijg willen
ze niet opereren 
- vanaf hier ging het bergafwaarts, ik begon me af te zonderen en kreeg een depressie
- met een psycholoog praten hielp goed om me weer terug op het pad te krijgen
- in september was ik klaar met de chemotherapie
- toen kwam de operatie om de lekke expander te vervangen
2019
- klaar met vullen van de tissue expanders
- operatie wissel van tissue expanders naar siliconen protheses
- Laatste controles bij mammacare en oncoloog
- Laatste controle bij plastisch chirurgie

en dan heb ik de overige afspraken bij de oncoloog, de mammapolikliniek, plastisch chirurg en
nog een paar andere afdelingen in het LUMC de fysiotherapie, ergotherapie, jobcoaching, uwv en
alle andere persoonlijke afspraken maar weg gelaten want anders wordt het wel een hele lange lijst. 

Maar als je dat erbij denkt kom je wel ongeveer op het punt waar ik nu sta.

De operatie is 56 dagen geleden, vorige week was ik voor de laatste controle op de afdeling
plastische chirurgie en mama was mee voor de support. Sinds de avond daarvoor was ik me
heel erg bewust dat dit het moment is waar ik naartoe heb geleefd sinds ik te horen kreeg dat
ik kanker had. Dat moment wat ik voor mezelf als einddoel heb gesteld. Dat moment waarvan
ik al maanden zeg dat ik er bijna ben, is opeens hier. Mijn gedachten dwalen steeds af en ik
heb een vreemd dubbel gevoel in mn maag. Blijdschap en angst wisselen elkaar af. Aan de
ene kant wil ik dansen, wil ik springen en wil ik vieren dat ik er eindelijk ben. Aan de andere
kant staat het onbekende en moet ik mijn veilige haven verlaten om verder te komen en te
groeien als persoon. 

‘Mevrouw Eisma?’. Mijn naam schudt me wakker uit de gedachten waar ik in verzonken was.
Lichtelijk nerveus lopen we (voor de laatste keer, klinkt het in mijn hoofd) naar het kamertje
waar ik al tientallen keren ben geweest. Dus waarom ik nerveus was? Ik heb geen idee.
Een babbeltje over hoe het nu gaat voor in het dossier gaat vooraf en ik mag (voor de laatste keer)
met de boobies bloot. 

Alles zag er super goed uit, de littekens genezen mooi (is dat bio oil smeren toch goed geweest!),
er zitten hier en daar wat plekken waar vocht lijkt te zitten maar dat zou mijn lichaam vanzelf
moeten opnemen. In principe zou ik met deze protheses de rest van mn leven kunnen doen
dus ik hoef niet terug om ze te laten wisselen tenzij er iets mee is natuurlijk. En toen kwamen
de letterlijke woorden van Dr.Krekel, de plastisch chirurg die mijn boobs heeft gemaakt, “Je mag
weer bh’s dragen en je mag weer beginnen met sporten”. De woorden waar ik de afgelopen 6 weken
mee in mn hoofd heb gezeten van nog even volhouden dan mag ik mijn leven weer oppakken.

Dat blijkt alleen best wel lastig. Ik besef me nu heel erg dat ik een hele lange tijd uit de
maatschappij ben geweest. Mijn dagen hebben geen namen meer, voor mij was er geen
ochtend en avond het was opstaan en naar bed gaan ongeacht hoe laat het was.
Maanden lang zeiden mensen tegen mij, “Ajoh het geeft toch niet dat je de afwas niet is gedaan
en die was kan ook nog wel een dagje wachten.
Ik ben zo gewend aan het geen verantwoordelijkheden hebben dat ik nu niet zo goed
meer weet hoe dat gaat.

Maar dat is dus nu aan mij om dat uit te vinden. Het borstkanker verhaal eindigd hier.
Ik ben de strijd 1 jaar, 7 maanden en 12 dagen geleden aangegaan en ik heb gewonnen.
Het was een hele heftige periode waar ik hele diepe donkere dagen heb gehad maar ook
hele goeie en fijne dagen. Een periode waar ik heel veel heb geleerd zowel over me zelf als
over  het leven. Iemand maakte eens de opmerking “goh, het is net alsof je in dat jaar 5 jaar
ouder bent geworden.” Soms denk ik dat hij nog gelijk heeft ook. Dat is een grapje natuurlijk
want dat kan niet maar ik snap wel wat hij bedoelt want ik vind mezelf ook een stuk volwassener
dan 1,5 jaar geleden. 

Voor al mijn lieve volgens stopt de blog waar ik mee begonnen ben als 22-en-borstkanker
hier. Als ik nog eens een blog post dan zal het niet meer over kanker gaan maar gewoon
over mijn leven. Kanker zal voor mij altijd een deel uitmaken van mijn dagelijks leven maar
dat is oké. Dat is mijn verhaal. 

Ik zou het leuk vinden als je me bijvoorbeeld op instagram blijft volgen want voor mijn gevoel
staan er een hoop goede dingen te gebeuren maar ik moet mezelf eraan herinneren kleine
stapjes te maken en niet te snel willen gaan. Eerst de basis stevig bouwen en dan verder
anders stort het hele zooitje vanzelf een keer in elkaar. Ik ben nog steeds bang, ik ben nog
steeds meer moe dan productief en ik kan soms ook een gigantische bitch zijn, maar ik ben
gewoon Seline en niemand die dat nog van me af pakt. 

Dankjewel voor de steun en liefde die ik van velen heb mogen ontvangen.
Zonder deze blog en jullie reacties en medeleven had ik het niet zo kunnen doen. 

veel liefs van Seline
hieronder fotos van mij van de afgelopen 20 maanden ongeveer gesorteerd op datum.

Blog 33 || overal drempels

Afgelopen tijd heb ik veel nagedacht over wat ik met mijn blog wil doen. Het is een tijdje erg stil en ik vraag me af hoe het bloggen nog in mijn leven past. Aan het begin riep ik enthousiast dat ik alles wilde delen. Dit viel me uiteindelijk zwaarder dan ik had verwacht, dus koos ik het hazenpad en verstopte me onder de allergrootste steen die ik kon vinden. Zo van, als ik nou net doe alsof het allemaal niet gebeurd dan hoef ik er ook niet over te vertellen. Ik besefte toen alleen nog niet dat ik dan ook mijn uitlaatklep zou verliezen.

Ik ben een ADHD'er, ik ben dus sowieso nogal onrustig. In mijn hoofd vooral daar is het echt geen seconde stil. Maar ik ben het gewend. Dus mijn hoofd deed hetzelfde als altijd. Als een sneltrein overal doorheen en hopen dat er onderweg wat blijft hangen. 24 januari 2018 ben ik in die sneltrein gestapt en ik merk dat ik er nu nog steeds in zit. Het bloggen is voor mij een manier om mijn gedachtetrein te verwerken. Het geeft me de ruimte om na te denken over hoe ik me voel en om alles wat ik mee maak een plekje te geven. Als ik een blog schrijf moet ik bewust en gericht terug denken, tijdens het schrijven probeer ik echt voor me te zien hoe en wat er is gebeurd. Hiervoor moet ik me concentreren en als ik me concentreer kan ik veel beter omgaan met mijn gevoel en ik kan mijn emoties uiten in plaats van erover heen stappen en doorgaan. Ook de informatie die ik binnenkrijg gaat niet meteen het andere oor weer uit. Af en toe baal ik er van als het me niet lukt in de flow te komen. Niet alleen met schrijven, ook voor bijv. het huishouden moet ik in zo'n flow komen anders krijg ik niets gedaan. Dat was afgelopen tijd heel veel het geval. Waardoor ik weer chagrijnig werd omdat het me niet lukte en dat reageerde ik dan af op Michel. Mijn lichamelijke gezondheid herstelde steeds beter maar mentaal ging het lang niet zo snel en soepel. Ik zat op een gegeven moment weer zo met mezelf in de knoop dat ik niet meer onder mijn steen vandaan durfde te komen. Ik was te druk met verstoppen om iets te posten. Hoe moet ik uitleggen waarom ik zo weinig van me liet horen. En eerlijk gezegd durfde ik het niet omdat ik volgens veel mensen "nu toch gewoon weer beter ben". Ik wist niet hoe ik moest uitleggen dat het helemaal niet zo lekker gaat. Die drempel werd alsmaar hoger en hoger en op een gegeven moment ga ik me dan op wat anders focussen zodat ik niet meer steeds tegen die drempel aan hoef te kijken. Alleen dat gene wat dan mijn aandacht heeft is niet altijd waar ik aandacht aan zou moeten geven, oude gewoontes die ik wil afleren bijvoorbeeld. Maar dat lukt pas als ik die drempel over ben. Tot die tijd blijf ik in een cirkel rondjes draaien. Ik moet echt die drempel over, ik moet die 'slechte'gewoontes doorbreken. Op dit moment ben ik zelf nog steeds het enige wat me tegenhoud.

2018 blijft voor mij een wazig jaar, dankzij mijn sneltrein heb ik weinig opgeslagen van wat ik nou precies allemaal heb doorstaan. Gelukkig kan ik me ook richten op de toekomst. Hoe nu verder is de grote vraag. 5 september 2019 heb ik weer een afspraak bij dr.krekel, de plastische chirurg, verder loop ik als het ware met een blinddoek op tot het moment dat er gezegd wordt, Seline je bent er.

Tot die tijd is het iedere dag weer een verassing hoe ik 24 uur door ga komen. Ik heb hele goeie ideeen en nog betere voornemens maar uitvoeren... nah dat zit er nog niet in. #uitstelgedrag, als je me volg op instagram heb je die hashtag misschien vandaag al eens gezien. Ik heb heel veel dingen maanden lang voor me uitgeschoven onder het mom van daar hoef ik na de behandeling pas mee te dealen. Nooit nagedacht over EN DAN? Ik ben 34 dagen geleden geopereerd. Over maximaal 4 weken is dat moment van "na de behandeling" daar. Dankzij mijn chaotische ADHD hoofd heb ik natuurlijk nooit opgeschreven wat ik dan voor me uit heb geschoven dus heb ik nu heel vaak "oohja" dat wil/moest ik doen. Maar omdat ik zo vaak van die momentjes heb, heb ik niet (vanwege mn sneltreintje) de tijd en ruimte om het dan alsnog te gaan doen of op zijn minst even op te schrijven. 3x raden... jahoor we schuiven het gewoon weer uit tot ik er een keer tegenaan loop. Zoals fotografie, ik ben nog steeds super enthousiast en ik wil veel meer oefenen. Maar ik doe het niet. Mijn sociale leven weer oppakken, ik wil overal heen en van alles doen. Maar ik doe het niet. Het is een tipje van de sluier, ik kan een heel A4tje vullen met al mijn goals/voornemens/commitments. Maar ik doe het niet... Ik heb nog niet uitgevonden hoe ik het wel 'gewoon' ga doen. Ik blijf het wel proberen, maar iedere keer dat ik mezelf betrap op mijn oude gewoontes baal ik weer als een stekker dat het me niet is gelukt en voor ik het weet zit ik weer terug in die cirkel. Iedere keer die tegenslag helpt niet mee als ik mezelf net weer bij elkaar heb geraapt.
Ondertussen zit ik nog steeds onder mijn steen. Net zolang tot iemand me er onder vandaan trekt. Helaas gebeurd het steeds minder vaak dat iemand me komt zoeken. Wat ik overigens heel goed snap, begrijp me niet verkeerd. Maar het is wel lastig om die knop om te zetten wanneer ik weinig afleiding heb.

 Samen sta je sterker daarom ben ik ook zo dankbaar voor mijn aller liefste vriendje hihi. Zonder heb was ik zeker niet geweest waar ik nu ben. Maar toch hoe graag hij ook al mijn zorgen zou willen overnemen, hij kan ook maar een bepaalde hoeveelheid kwijt. Hij doet zijn best om me te helpen waar hij kan. Dat mijn vraag en zijn aanbod soms mijlen ver uit elkaar liggen... tsja daar doe je gewoon niks aan behalve het beste ervan maken. Tot zover doen we dat toch best aardig. We zijn nog samen en belangrijker we leven allebei nog❤️
 Sommige dingen kosten veel tijd om te herstellen, ik hoop dat mijn lieve familie en vrienden dat begrijpen en dat zij weten dat ik echt heel erg dankbaar ben voor alle aandacht en hulp die ik afgelopen 19 maanden heb gekregen en sorry dat ik niet terug kan geven wat ik zou willen, maar echt dankjewel. Uiteindelijk ben ik heel blij en opgelucht over hoe de behandeling is verlopen. Nu wil ik laten zien dat ik er ook nog ben en ik wil met mijn verhaal ook andere helpen. Daarom, ook al stopt het borstkanker verhaal eigenlijk hier, ik ga ik door met deze blog. Ik heb zoveel ideeën en dromen waar ik over zou willen vertellen als, ik bedoel, wanneer deze uitkomen, dat ik het zonde vind om nu afscheid te nemen van m'n blog.

Voor mij is het tijd om de drempels op te zoeken. F*** die comfortzone! Weg met de onzekerheden die angst in mijn leven brengen. Met vallen en opstaan ga ik richting die eindstreep. En als ik hem heb gehaald wordt dat een feestje dat ik groots wil vieren met iedereen die mij heeft gevolgd en gesteund!! Spreekwoordelijk gezien dan hihi sorry ik heb niet zoveel ruimte hoor. (klein feestje misschien wel dan🙌🙌)

ps. ik zou het leuk vinden als je me volg op intstagram om te op de hoogte te blijven van mijn ideeen en dromen en of het me lukt de drempels over te gaan! #Fdiecomfortzone Klik hier om naar mijn instagram te gaan!

blog 32 || EINDELIJK

Het is vandaag 5 juni 2019, Michel en ik genieten nog even van onze vakantie bubbel. Het is echt acclimatiseren als je een paar dagen uit de running bent geweest. Plus ik ben ook nog is ziek dus het gaat allemaal niet zo soepeltjes. We hangen allebei een beetje rond als mijn telefoon gaat. 'Onbekend nummer, moet je hem hebben?' roept Michel. Meestal neem ik een onbekend nummer niet op maar iets in mij zei dat ik deze wel aan moest nemen. En dat deed ik dus. Goede middag, afdeling plastisch chirurgie Leids universitair medisch centrum u spreekt met .... (ik ben zo slecht in namen onthouden..). Mijn hart slaat een keertje over en ik voel de spanningen door mijn lijf razen, ik moet mezelf even terug in het gareel roepen want ik merk dat ik totaal niets mee krijg van wat de mevrouw aan de telefoon mij aan het vertellen is. Het klinkt serieus dus aandacht erbij houden nu Lien. De mevrouw zegt 'Dr. Corion is ontzettend druk die wachtlijst is erg lang' de moed zakt me direct alweer in m'n schoenen, oh nee, ze gaan me toch niet vertellen dat ik voorlopig nog niet geopereerd kan worden??  De blijdschap van net maakt direct plaats voor paniek en verwarring. 'Maar'gaat de mevrouw aan de telefoon verder, 'er is een plastisch chirurg bij gekomen die een aantal patiënten kan overnemen. Dus wil ik jou vragen of je dat ziet zitten?'

Op dat moment vliegt er van alles door mijn hoofd, het kost me een paar minuutjes om alles op een rijtje te krijgen maar ik kan maar tot 1 antwoord komen. Ik wil gewoon die operatie. Al ongeveer 14 maanden wacht ik op deze operatie, vanaf het moment dat ik mijn borsten heb laten weghalen voel ik mij niet compleet. Het klinkt nogal cliché, vind ik zelf, maar dat maakt het niet minder waar. Nu wordt ik nog iedere dag herinnerd aan het feit dat ik borstkanker heb gehad, dit zal ook een stukje van mij blijven want doen alsof het nooit is gebeurd kan ik niet. Wel hoop ik het langzaam aan te kunnen vergeten zodat ik verder kan met leven. Door het beeld wat ik iedere dag zie lukt me dat niet. Waar andere mensen denken te zien dat ik er weer boven op krabbel zie ik hoe slecht ik eigenlijk ging en hoe moeilijk ik het mezelf heb gemaakt. Deze hele situatie was voor mij nieuw, ik had nog nooit een ziekte zo dichtbij mee gemaakt dat ik er ook wat van begreep in ieder geval. Continu overvallen door, alles zo heb ik mij het meeste gevoeld. Toen kon ik alleen maar vluchten en uitzitten. Nu zie ik de finish eindelijk dichterbij komen. De Nieuwe plastische chirurg zou mij 16 juli 2019 kunnen opereren. Eerst een kennismakingsgesprek 19 juni en als alles dan mee zit heb ik over 40 dagen EINDELIJK weer boobies.

 Dol blij vlieg ik Michel om z'n nek en barst ik in tranen uit, mijn emoties hebben in de afgelopen 10 minuten ook een aardige rit gemaakt. Van spanning naar blij en opgelucht naar zenuwachtig en nog altijd een klein beetje bang. Vooral die opluchting komt binnen, maanden lang leefde ik van week naar week zonder vast eind punt. Alsof ik op een kruispunt als enige wordt tegen gehouden door een rood stoplicht terwijl andere wel door mochten. Nu ik een datum heb kan ik ergens naar toe leven. Ik hoop dat ik dan eindelijk de kanker een vast plekje kan geven, afgelopen maanden heb ik veel over mezelf geleerd en ook gezien dat ik nog heel veel moet leren. Ik ben niet de enige met problemen, er zijn mensen met nog veel grotere problemen dus ik wil vechten voor mijn leven. Ik wil weten wat er onder in mijn emmer zit, ik wil alles eruit gooien en zien wat ik de wereld te bieden heb. Gewoon door te doen wat ik leuk vind en het belangrijkste door mezelf te zijn. Al sinds januari 2018 staat mijn wereld op zijn kop, werd ik in die vervelende put gesmeten. Nu komt dat lichtpuntje eindelijk dichterbij en ik ben zo zenuwachtig over wat er nu komen gaat.

Ik heb echt een jaar stil gestaan, daardoor is het voor mij heel moeilijk mee te gaan in de stroom van anderen. Ik probeer het wel maar heb gemerkt dat dat echt niet lukt. Ik ga graag de deur uit of lekker op de bank hangen maar alleen kom ik nergens. Zelf heb ik geen auto tot mijn beschikking als Michel moet werken dus is het helemaal lastig wat te gaan doen ook omdat ik rekening moet houden met wat kan qua energie. Zoals savonds afspreken, lijkt een top idee maar probleem is dat ik na 9 uur gewoon op raak en veel vrolijker wordt ik daar niet van. Een ritje Gouda met OV is al teveel als ik ook terug moet. Dit maakt het extra lastig om wat af te spreken want ik wist niet zo goed wat dan wel lukte. Ik wil dan ook weer niemand tot last zijn dus door die twijfel en angst sprak ik maar gewoon niet af. Heb je er ook geen last van, toch? Zo werkt het dus helaas ook niet want dan zie of hoor ik dus niemand waardoor ik mij eenzaam voel en weg kwijn van zelf medelijden. Vaak wordt je beter in iets als je het vaker doet. Misschien werkt dat in deze situatie ook wel. Ik zou best wat meer onder de mensen willen komen en probeer hier zelf ook wat aan te doen. Daarom heb ik mij opgegeven voor vrijwilligers werk hier in Bodegraven. Daar ga ik binnenkort mee beginnen. Hopelijk kan ik hiermee weer wat toevoegen aan mijn leven en wat weer een stapje de goede richting op is.

Een kiekje van onze vakantie in Frankrijk. Hier waren we heerlijk toeristisch bezig met een wandeling tussen Romeinse ruïnes in Vaison-la-romaine.

Eigenlijk heb ik nog zoveel meer te vertellen maar ik loop zo onwijs achter door het feit dat het me allemaal te snel gaat, dat ik niet goed weet waar ik moet beginnen. Ik hoop dat dit makkelijker wordt nu de operatie op de planning staat. Voor mijn gevoel kan ik weer dingen gaan plannen en me gaan voorbereiden op het leven in de echte wereld.

liefsss

blog 31 || Mindset

al 30000x heb ik geprobeerd iets te schrijven, steeds loop ik vast of vind ik het verhaal te verwarrend. Uiteindelijk kan ik keer op keer alles verwijderen maar daar kom ik ook niet verder mee. Dus bij deze een klein blogje over wat er op dit moment in mijn hoofd zit. Al is het maar om te zorgen dat uit mijn hoofd gaat. Ik verwacht van mezelf dat als ik iets deel, dit ook bijdraagt aan iets. Nu probeer ik te accepteren dat dat niet altijd hoeft en dat wat ik schrijf ook gewoon puur over mijn gevoel mag gaan. Het is tenslotte mijn blog, dus waarom niet!?




1 jaar, 2 maanden en 14 dagen geleden kreeg ik een diagnose die mijn leven totaal veranderde. Het dringt nu echt pas tot me door dat ik kanker heb gehad en wat dat betekend. Zowel voor nu als voor de rest van mijn leven. Het heeft mijn ogen geopend want het kan echt zomaar voorbij zijn. Het leek altijd zo ver van mijn bed en zelfs toen het mij zelf overkwam (hoe dichtbij wil je het hebben) dacht ik nog, het kan altijd erger. Ik ben blij dat ik hier ben en dat ik de kans heb om mijn dromen na te jagen. Dus waarom leven naar bepaalde verwachtingen die ik zelf gecreëerd heb, en dus eigenlijk niet bestaan. Conditionering, brengt mij op een stukje van mijn leven afgelopen tijd dat ik wil delen. Tegenwoordig hoor je overal wel wat over mindfullness. Ik werd daardoor ook nieuwsgierig en in eerste instantie vond ik meditatie echt niet mijn ding maar na wat onderzoek ben ik het boek Ikigai: de Japanse geheimen voor een lang, gezond en gelukkig leven, gaan lezen dat boek heeft mij wel aan het denken gezet. Bijvoorbeeld over hoe ik tegen dingen opkijk terwijl ik juist dankbaar zou moeten zijn voor die dingen. Toen ik eenmaal aangestoken was met het mindset virus raakte ik verslaafd aan de podcasts. En dan 1 in het bijzonder. Master your mindset van Michael Pilarczyk. Door het luisteren van zijn podcast kreeg inzichten waarvan ik het bestaan niet afwist.

Van hem leerde ik wat conditionering betekend. Conditionering wil zeggen dat je gedachten geprogrammeerd zijn door hoe je opgegroeid bent, je ervaringen en door de meningen van andere mensen.

Als je jou conditionering wilt aanpassen zul je eerst die verwachtingen moeten doorbreken. Dit kun je alleen bereiken door ze te vervangen voor doelen.
Wat wil je écht, wat houdt je nu tegen?
Maak er een noodzaak van. Je wilt het niet, maar het moet.
Doorbreek je afremmende gedachten en handelingen.
Geloof met heel je hart in jou nieuwe gewoonte.
Versterk jou nieuwe gewoonte
Controleer je nieuwe gewoonte op doeltreffendheid en duurzaamheid.
De meeste mensen kunnen een nieuwe gewoonte niet lang volhouden. In plaats van vervangen, doen ze de oude gewoonte verstoppen en als het even tegenzit, vallen ze weer terug in hun oude gewoonte.

Bron; master your mindset van Michael Pilarczyk

Blog 30 || Hee hoe gaat het nou?

Hee hoe gaat het nou ?

Een vervelende vraag vind ik, maar je ontkomt er niet aan. Ik weet nog steeds niet wat ik op die vraag moet antwoorden. Het antwoord op die vraag is niet samen te vatten in 1 zin. Dus meen je dat? Wil je echt weten hoe het gaat of de korte variant omdat je geen idee hebt hoe mijn leven eruit ziet? Niet rot bedoeld hoor. Ik begrijp heel goed dat weinig mensen het zich echt voor kunnen stellen. Maar voor mij is dat dus een hele lastige vraag. En het makkelijkste en veiligste antwoord is dan “jaa, gaat goed!”  

In de meeste situaties dat die vraag mij gesteld wordt ben ik blij om je te zien, of om de deur uit te zijn. Ik ben in ieder geval niet bezig met de dingen die niet zo goed gaan. Ook een nadeel van ADHD, een spanningsboog van 14 seconden, ook als het over de negatieve dingen in het leven gaat. Pas wanneer ik alleen ben, borrelen de zorgen weer naar boven. Mijn automatische piloot neemt het dan over en ik kruip weg in mijn veilige coconnetje.

Dat coconnetje ben ik alleen wel zat. Een eeuwige strijd tussen mijn hoofd en mijn lijf.

Wanneer het me wel lukt om het volgende stapje te zetten, ben ik ook bang om te vallen. Dat geeft niet, dat weet ik, ik mag ook fouten maken of eens geen zin hebben. Ik vind het alleen lastig omdat het een dagelijks probleem voor mij is. Ik ben zo perfectionistisch in alles wat ik doe en denk dat het me afremt. ‘Het maakt niet uit wat ik doe, zolang dat wat ik doe maar goed gedaan is.’ Het kost ongelofelijk veel energie om mezelf continue te controleren waardoor ik halverwege de middag al kapot ben. En dan wil ik eigenlijk ook nog de afwas doen, er staan ook nog 2 wasmanden schone was die ik wil opvouwen, de koelkast is ook wel erg leeg. Ohja ik moest nog iemand appen en ik zou dinges nog bellen of had ik die afspraak al gemaakt? goh jeetje wat heb ik eigenlijk gedaan vandaag… pff zuchtend laat ik mezelf op de bank zakken. Verlamd van keuze stress en uitputting, hang ik op de bank. Met een tv serie of netflix op de achtergrond scrol ik doelloos over instagram en facebook. Tot ik opschrik van Michel die binnenstapt na zijn werk. Ik zie hem kijken naar het volle aanrecht en lege pannen. Hij zegt verder niks want hij neemt het me niet kwalijk maar ik weet dat hij wel een beetje gelijk heeft, ik had best de keuken kunnen opruimen en eten koken, als ik van die bank af was gekomen… iknow… het klinkt zo makkelijk. Waarschijnlijk zijn het ook hele “gewone”dingen waar veel mensen zich in herkennen. Misschien is het een questie van discipline, en ben ik dat gewoon een beetje kwijt. 

Om te proberen een klein beetje routine in mijn leven aan te brengen heb ik al mijn taken in lijstjes gezet en in word uitgewerkt. Die kinderlijke, simpele manier van orde en structuur geeft mijn ADHD hoofd iets meer rust. Ik weet iedere dag wat mijn taken zijn en ik streep ze af zodra ik het gedaan heb. Ik ben er net een weekje mee bezig en tot zover werkt het super. Nog even een paar weekjes doorzetten en dan kom ik een steeds weer een stapje dichter bij mijn einddoelen. 

Iedere stap of obstakel, pak ik met 2 handen vast, ik zoek uit hoe het in elkaar zit, ik maak een keuze, ik bereid me voor op mijn keuze, dan verzamel ik al mijn moed en vol focus ga ik op die stap af. 3 van de 5 stappen of obstakels die ik op deze manier aanpak overwin ik met gemak. Een machtig gevoel van ja zo had het moeten zijn overstemd mijn gedachten en vol energie kijk ik wat de volgende stap met zich mee brengt. Een mindset die mijn leven zal gaan veranderen. Wanneer ik met mijn hoofd in de wolken loop of steeds maar achterom kijk, dan zie ik niet wat er voor mijn voeten gebeurd. De kans dat ik val is dan groter. Ik kan me wel druk gaan maken over problemen die nog moeten ontstaan, want wat nou als, en ja maar stel je voor dat. Excuusjes die ik voor mezelf blijf maken. Maar waarom? Ik wil toch ook dat ik beter wordt en mijn leven weer normaal wordt. Maar wat is normaal?  Ik kan wel boos en verdrietig blijven over het verleden maar dat zijn dingen waar ik geen invloed op heb. Op die manier zit ik  alleen mezelf in de weg. Ja, er zijn wel dingen waar ik nog steeds mee zit maar niemand mee wil lastig vallen. Dat zijn onderwerpen die je niet even gezellig tijdens een bakje koffie bespreekt. Of even in een appje stuurt. Wanneer begin je dan over de 'zware'onderwerpen? Ik sta er mee op en ga er mee naar bed. De volgende ochtend sta ik er weer meer op. Dan stel ik mijzelf de vraag, is dit het ergste wat mij zou kunnen overkomen? Is het gene waar ik me zo rot over voel het waard om kostbare tijd aan te verspillen? Of raap ik mezelf bij elkaar en lach de dag tegemoet. Een vraag die ik mezelf regelmatig heb moeten stellen afgelopen tijd. Een vraag waar ik overigens nog steeds niet altijd een antwoord op weet te vinden.

Het eerste wat iemand de volgende dag aan me vraagt: Hee hoe gaat het nou?...

BLOG 29 || het gaat niet alleen maar goed

Ruim een jaar na de diagnose kwam ineens die klap. Dat breek punt waar alles even te veel wordt. Dat punt bereikte ik vandaag (22-02-19). Geheel onverwacht BAM. Alle verdriet, woede, frustratie, angst en machteloosheid van de operaties, de chemos en alle andere shitzooi kwam tegelijk naar boven. Eigenlijk heb ik heel erg lang op dit moment zitten wachten. Toen ik in het groene hart ziekenhuis te horen kreeg dat het foute boel was heb wel een traantje gelaten maar daarna hield ik mezelf ijzersterk. Soms huilde ik wel, tuurlijk. Maar dan wel waar niemand me kon zien.
Mijn automatische piloot heeft er voor gezorgd dat ik in ieder geval de behandelingen door kwam. Dat is gelukt, het merendeel van de behandeling is achter de rug. Ik dacht mijn leven weer op te kunnen pakken en verwachte dat ook van mezelf. Dag in dag uit vecht ik met mezelf om de "normale" dagelijkse dingetjes "gewoon" te doen. Dit maakt me van binnenuit kapot. Ik weet niet goed hoe ik me nu voel, verslagen, verloren, uitgeput, boos, verdrietig, bang, onzeker zoveel emoties waarvan ik niet weet wat ik ermee aan moet. Nu pas merk ik hoe ik me heb afgezonderd, hoe ik veel mensen heb weg geduwd. Ik kan het allemaal zelf wel...

Geloof dat alsjeblieft niet meer als ik dat zeg... Ik wil het niet alleen doen, ik hoef het ook niet alleen te doen. Zo goed als dat het de afgelopen dagen leek te gaan zo slecht gaat het op dit moment. De hele avond heb ik spontane huilbuien, van die lekker hysterische. Als ik 1 ding heb geleerd van dit moment is dat het anders moet.

Ondertussen heb ik deze Blog geschreven en ben ik wel gekalmeerd. Dat van je af schrijven werkt goed voor mij. Het is ook alweer laat. Ik moet gaan slapen maar het wil niet zo. (slaapproblemen heb ik ook al ongeveer een halfjaar). Ik ben vandaag naar de huisarts geweest om mijn slaapprobleem op tafel te gooien. Met mijn verhaal snapte de huisarts wel waarom ik niet goed slaap. Zo leerde ik ook dat nachtrust echt belangrijk is. Net als voeding en beweging. Maar goed ik kreeg van de huisarts oxazepam slaappillen mee (https://www.apotheek.nl/medicijnen/oxazepam) Nu merk ik weer dat alles in me schreeuwt IK WIL NIET SLAPEN. Geen goed teken dus... Zo maar eens zo'n pilletje nemen dan en hopelijk morgen iniedergeval uitgerust een nieuwe dag beginnen.

Dit ben ik die jou om hulp vraagt. Ik weet niet waarmee of wanneer je kan helpen, maar ik zou graag willen weten of je zou willen.
(denk aan afleiding, leuke dingen doen, hulp in huishouden, boodschapjes doen, mee gaan naar ziekenhuis afspraken, wandelen (met of zonder hond), een luisterend oor, enz)
Zo ja, zou je mij dan een berichtje willen sturen? (whatsapp, Facebook, Insta het mag allemaal) Het hoeft geen boek werk te zijn. Een simpel bericht als 'hee roep maar als je wat nodig hebt' is meer dan voldoende! Misschien heb ik uiteindelijk je hulp toch niet nodig, maar het is wel fijn om te weten wie er zou willen.